Francja aktualizuje Krajową Strategię Wodorową: mniej gigawatów, więcej realizmu i determinacji

W marcu 2025 roku francuski rząd zaprezentował zaktualizowaną wersję swojej Krajowej Strategii Wodorowej, której fundamenty położono w 2020 roku. Choć nowe założenia oznaczają korektę ambitnych celów dotyczących mocy elektrolizerów – z 6,5 GW do 4,5 GW do 2030 roku i z ponad 10 GW do 8 GW do 2035 roku – nie jest to krok w tył. To raczej dostosowanie kursu do realiów technologicznych, rynkowych i geopolitycznych, z zachowaniem wysokich ambicji i strategicznej wizji wodoru jako kluczowego elementu transformacji przemysłowej i energetycznej Francji.

Korekta celów – dostosowanie do rzeczywistości
Nowa strategia odzwierciedla wolniejsze tempo wdrażania technologii elektrolizy, ograniczony popyt oraz konkurencję ze strony alternatywnych technologii dekarbonizacyjnych. Z dotychczas zapowiedzianych 6,5 GW, jedynie 0,4 GW jest zabezpieczone, a kolejne 0,2 GW czeka na decyzję o finansowaniu. Przykładem wyzwań jest sytuacja firmy McPhy – odpowiedzialnej za pierwszą francuską gigafabrykę elektrolizerów – która mimo publicznych dotacji została wystawiona na sprzedaż.

Francuskie Ministerstwo Gospodarki podkreśla jednak, że strategia ma charakter proaktywny i adaptacyjny, koncentrując się na realnych projektach, infrastrukturze i kompetencjach.

4 miliardy euro na rozwój niskoemisyjnego wodoru
Francja nie ogranicza ambicji finansowych – do 2040 roku zamierza zainwestować 4 miliardy euro w rozwój wodoru niskoemisyjnego: zielonego (z OZE) i różowego (z energii jądrowej). Finansowanie obejmie:

komercjalizację innowacyjnych projektów,
rozwój infrastruktury i kompetencji,
badania i rozwój,
mobilność wodorową.
Wodór jako filar suwerenności przemysłowej
Strategia traktuje wodór nie tylko jako narzędzie dekarbonizacji, ale również instrument suwerenności przemysłowej. W obliczu globalnych kryzysów – pandemii, wojny w Ukrainie, czy kryzysu energetycznego – lokalna produkcja wodoru ma wzmocnić odporność kraju i wspierać reindustrializację.

Sześć filarów francuskiej strategii
Produkcja krajowa bez importu do 2035 r.
Francja postawiła na samowystarczalność – bez importu wodoru z Afryki czy Bliskiego Wschodu, co ogranicza ryzyka i wspiera lokalny przemysł.
Regionalne huby wodorowe
Produkcja wodoru będzie koncentrować się w strategicznych klastrach: Fos-sur-Mer, Dunkierka, Le Havre i Dolina Chemiczna w Lyonie. Tworzą one zintegrowane „hydrogen valleys”.
Dekarbonizacja przemysłu ciężkiego
Celem jest zastąpienie wodoru „szarego” w sektorach takich jak rafinerie, produkcja stali, amoniaku i metanolu – a w dłuższej perspektywie również rozwój e-paliw.
Specjalistyczna mobilność wodorowa
Wodór będzie wykorzystywany w ciężkim transporcie, rolnictwie i budownictwie – tam, gdzie baterie są nieefektywne.
Liderstwo w produkcji elektrolizerów
Francja wspiera rozwój technologii alkalicznej, PEM, SOEC i AEM poprzez firmy McPhy, Elogen, Genvia, Gen-Hy. Sektor ten objęty jest już 600 mln euro wsparcia.
Kompetencje i miejsca pracy
Program „Compétences et Métiers d’Avenir” ma na celu wyszkolenie 100 tys. specjalistów, w tym 50 tys. technicznych – od szkół zawodowych po studia podyplomowe.
Nowe regulacje i ekspansja międzynarodowa
Nowa strategia zakłada również uproszczenia legislacyjne – ustawa o przemyśle zielonym i przyspieszeniu OZE skracają czas wydawania pozwoleń i przyłączania projektów. Francja walczy też o uznanie wodoru jądrowego za równoważny odnawialnemu w regulacjach unijnych. Dodatkowo, planowany jest eksport technologii dzięki funduszowi 100 mln euro i wsparciu Bpifrance oraz sieci attaché ds. wodoru.

📌 Podsumowanie: Francuska aktualizacja strategii wodorowej to znak dojrzałości – mniej deklaracji, więcej konkretów. Zmniejszenie celów nie oznacza rezygnacji z ambicji, ale ich dostosowanie do rzeczywistości. To także ważny sygnał dla innych krajów Europy: zrównoważony rozwój sektora wodorowego wymaga elastyczności, inwestycji w kompetencje i długoterminowej wizji.