Holandia rozpoczęła budowę wartej 1,5 miliarda euro sieci rurociągów wodorowych, aby zmniejszyć zależność od gazu ziemnego
W świetle dążenia Europy do ograniczenia zależności od gazu ziemnego, Holandia oficjalnie rozpoczęła budowę rurociągu wodorowego o długości 1200 km.
Pierwszy odcinek rurociągu będzie biegł z Maasvlakte – ogromnego, sztucznie utworzonego przedłużenia Europoortu w Rotterdamie (największego portu w Europie) – około 30 kilometrów w głąb lądu, do rafinerii gazu w Pernis, zarządzanej przez petrochemicznego giganta Shell. Otwarcie tej fazy zaplanowano na rok 2025 i ma kosztować 100 milionów euro.
Uroczyste rozpoczęcie prac odbyło się przy udziale króla kraju Wilhelma-Aleksandra, ministra ds. polityki klimatycznej i energetycznej, Roba Jettena, oraz Han Fennemy, dyrektora generalnego państwowego przedsiębiorstwa energetycznego Gasunie.
Od 2030 roku, szersza sieć o długości 1200 km będzie łączyć terminale importowe i zakłady produkcyjne wodoru z głównymi skupiskami przemysłowymi w Holandii, Niemczech i Belgii. Duża część sieci będzie wykorzystywać przestarzałe rurociągi gazowe, które mają stać się zbędne, gdy kraj ten będzie dążył do zmniejszenia zależności od paliw kopalnych. Megaprojekt ten ma kosztować około 1,5 miliarda euro.
Plany te wpisują się w inicjatywę European Hydrogen Backbone, której celem jest wybudowanie do 2030 roku sieci 28 000 km dedykowanych rurociągów wodorowych, która do 2040 roku ma się rozszerzyć do 53 000 km obejmujących 28 krajów europejskich. Inicjatywę wspiera grupa 31 operatorów infrastruktury energetycznej.
W 2022 roku wodór stanowił mniej niż 2% zużycia energii w Europie i był głównie używany do produkcji produktów chemicznych, takich jak tworzywa sztuczne i nawozy. Około 96% tego wodoru było produkowane z gazu ziemnego, co skutkowało znaczącą emisją CO2.
Jednakże wodór, zwłaszcza „zielony” wodór produkowany przez elektrolizę wody napędzanej energią odnawialną, został zidentyfikowany przez UE jako kluczowy składnik przyszłego miksu energetycznego bloku.
Unia Europejska planuje do 2030 roku wyprodukować i zaimportować łącznie 20 milionów ton odnawialnego wodoru rocznie. Dla kontekstu, jeden kilogram wodoru ma równoważnik energetyczny jednego galona (3,78 litra) benzyny. Zwolennicy twierdzą, że pomoże to zastąpić gaz ziemny, zasilając pojazdy i wytwarzając energię elektryczną.
Niektóre sektory, takie jak przemysł ciężki i transport, są prawie niemożliwe do zdekarbonizowania przez samą elektryfikację – wymagają łatwo przenaszalnego paliwa. I wodór, który może być wykorzystywany w istniejących sieciach gazowych i emituje tylko parę wodną podczas spalania, jest idealnym kandydatem.
Podczas gdy Holandia i wiele innych krajów gorączkowo buduje nową infrastrukturę
do transportu paliwa, ich wysiłki okażą się daremne, jeśli nie zostanie równocześnie zwiększona produkcja zielonego wodoru. Obecnie zielony wodór stanowi tylko około 1% światowej produkcji wodoru. Jest też około trzy razy droższy od swojego szarego odpowiednika, produkowanego z źródeł paliw kopalnych.
Jednym z obiecujących rozwiązań jest technologia wiatr-na-wodór, która wykorzystuje moc morskich farm wiatrowych i ogromne ilości wody (czyli oceanu) do produkcji wodoru wolnego od paliw kopalnych. Pierwsza tego typu instalacja została otwarta we wrześniu u wybrzeży Le Croisic we Francji. Dziś produkuje pół tony wodoru dziennie. To tylko ułamek tego, co jest potrzebne, ale znaczący początek.
Śledź najnowsze wiadomości kształtujące rynek wodoru na stronie Hydrogen Central
Holandia rozpoczyna budowę rurociągu wodorowego za 1,5 miliarda euro, aby zmniejszyć zależność od gazu ziemnego, 27 października 2023 roku.
Na podstawie: www.hydrogen-central.com
