Produkcja zielonego wodoru na skalę odpowiadającą przyszłemu zapotrzebowaniu Polski to nie tylko kwestia ekologii, ale przede wszystkim gigantyczne wyzwanie technologiczne, infrastrukturalne i finansowe. Jak podkreśla Szymon Płoński ze Stowarzyszenia Dolnośląska Dolina Wodorowa, do 2040 roku Polska może potrzebować nawet 1,15 mln ton wodoru rocznie, co przełoży się na konieczność wyprodukowania ok. 33 TWh energii z OZE rocznie.
Wodorowe potrzeby Polski: od setek tysięcy ton do infrastruktury na miliony
Zgodnie z prognozami, zapotrzebowanie Polski na wodór odnawialny osiągnie:
- 223–344 tys. ton w 2030 r.,
- 660 tys. ton w 2035 r.,
- 1,15 mln ton w 2040 r..
Aby zaspokoić tę potrzebę, konieczna będzie produkcja ogromnych ilości energii z odnawialnych źródeł oraz inwestycje w magazyny, elektrolizery i przesył. Koszty? Nie miliony – miliardy euro.
Infrastruktura kluczem do sukcesu
Rozwiązaniem części wyzwań ma być rozwój infrastruktury importowej: rurociągi, terminale amoniakalne i metanolowe, które mogłyby przyjąć nawet 1 mln ton amoniaku rocznie (1 tona = 174 kg wodoru). Szczególną nadzieję eksperci pokładają w projekcie skandynawsko-bałtyckiego korytarza wodorowego, który ma połączyć Finlandię i Szwecję z Niemcami przez kraje bałtyckie i Polskę.
UE już wsparła ten kierunek – Gaz-System otrzymał 6,8 mln euro na studium wykonalności wodorowego połączenia międzypaństwowego.
Polska produkcja wodoru dziś
Polska obecnie produkuje około 1,3 mln ton wodoru rocznie, głównie z gazu ziemnego. Jednak zgodnie z unijną strategią REPowerEU, Europa musi produkować 10 mln ton zielonego wodoru rocznie i importować kolejne 10 mln ton. Udział odnawialnych źródeł w produkcji wodoru ma być jednym z mierników postępu w zielonej transformacji.
Zgodnie z tzw. „KPO Wodorowym” i porozumieniem Ministerstwa Klimatu i Środowiska z BGK, Polska zamierza zbudować co najmniej 315 MW mocy produkcyjnej odnawialnego wodoru – koszt to 640 mln euro.
Inwestycje i realia: co nas ogranicza?
- 50% kosztów inwestycji to magazynowanie wodoru – najdroższy element całego procesu.
- Zielona energia w Polsce nadal jest droga, a urządzenia do elektrolizy – kosztowne.
- Brakuje elastycznych systemów odbioru i zarządzania nadwyżkami OZE.
Krajowy szkielet wodorowy i rola samorządów
Jednym z kluczowych projektów ma być budowa krajowego szkieletu wodorowego, łączącego producentów, odbiorców oraz punkty importowe i magazyny. Co istotne, będą mogli się do niego podłączyć również mniejsi producenci – np. biogazownie czy lokalne OZE.
Szymon Płoński podkreśla także, że rozwój energetyki rozproszonej i lokalnej zależy od samorządów, które decydują o przeznaczeniu terenów i planach zagospodarowania przestrzennego.
Rurociągi wodorowe – bezpieczne i przyszłościowe
Według ekspertów , rurociągi gazowe można przystosować do transportu wodoru, co jest znacznie tańsze niż budowa nowej infrastruktury. W Europie i USA już teraz działa wiele instalacji wodorowych, a blending wodoru z gazem ziemnym (np. do 30%) staje się standardem, m.in. w Portugalii i Wielkiej Brytanii.
Zielony wodór to szansa na niezależność energetyczną, ale też ogromne wyzwanie organizacyjne i finansowe. Aby Polska mogła w pełni wykorzystać swój potencjał, musi inwestować nie tylko w produkcję, ale i inteligentną, zintegrowaną infrastrukturę – lokalną, krajową i międzynarodową.
